Lance Lambert

“Een sieraad onder al de landen”, zo beschrijft de Heere God in Ezechiël 20:6 en 15 het land dat Hij heeft uitgekozen voor zijn volk Israël. Veel gebieden zijn wat het landschap betreft schilderachtiger dan het land Israël. Toch heeft het land iets onweerstaanbaar aantrekkelijks, niet alleen voor Joden.

Roger van Oordt

Ik denk dat ik Lance Lambert rond 1981 voor het eerst heb ontmoet. Hij had een huis gekocht in Yemin Moshe in Jeruzalem. Omdat dat huis nog geheel gerenoveerd moest worden, overnachtte hij in het huis-kantoor van mijn ouders, Karel en Annie van Oordt, in dezelfde wijk. Hij werd goed verzorgd door de medewerkers Corrie de Jong, Maryse van der Woude en mijn zusje Barbara.

Diny Beijersbergen-Groot

David en zijn tweelingzus Elisabeth werden op 20 september 1937 in Den Haag geboren. Zijn vader Jacob Beijersbergen was groenteman en zijn moeder Roosje van Gelder boekbindster. Later werden nog twee dochters geboren: Margaretha (1939) en Anna (1941).

Jules Frank

Jules Frank (1880-1943) was slager, voorzitter van het Joods Begrafeniswezen, lid van de Oranjevereniging en gelegenheidsdichter. Van 16 augustus 1942 tot 14 april 1943 hield de Amersfoorter een dagboek bij. Hieronder enkele fragmenten:

Michiel Steenwinkel

Israël loopt voorop met vaccineren en dus ook met versoepeling van maatregelen. Vanaf maart is het openbare leven weer op gang gekomen. Winkels, horeca, sportcentra en scholen zijn open. De snelle vaccinatiecampagne heeft het virus de kop in gedrukt.

Richard Harvey

Als Messiaanse Joden in het Verenigd Koninkrijk betuigen we onze oprechte deelneming met de dood van prins Philip aan de koningin en de hele koninklijke familie.

De Rabbi van Ger vroeg aan een jongeman of hij de Thora kende. “Een klein beetje", antwoordde de jongen.

Alle feesten in het Jodendom worden altijd thuis gevierd en voor zover dat kan met de familie. Destijds zijn we in onze vereniging van Messiasbelijdende Joden begonnen met een gezamenlijke seder omdat men dan weer een familie had en we met elkaar de seder konden vieren.

Jodendom en christendom zijn net zo onscheidbaar als zaad en bloem, of als boom en vrucht. Nergens kan die organische familieband meer naar buiten komen dan in het Pesachfeest van de Joden en de laatste maaltijd zoals bevolen door onze Heer wanneer Hij die houdt rondom de Paastafel met zijn twaalf discipelen.

redactie

Het nieuws over Joseph Rabinovich en zijn gemeente trok wereldwijd de aandacht. Voor het eerst sinds het Nieuwe Testament was hier, in het sjtetl van Kischinev, binnen de Joodse gemeenschap, een groep Joodse discipelen van Jezus die de besnijdenis bleven beoefenen, de sjabbat hielden, de Joodse feesten vierden, de kasjroet hielden, Joodse bruiloften en bar mitswa’s vierden. Iets dat al duizenden jaren niet openlijk was gepraktiseerd.

Dr. David Parsons

In de loop der tijd is er veel nagedacht over het lijden van de Messias, en de vraag wie daaraan schuldig waren. Positieve en minder positieve antwoorden zijn er op die vraag gegeven. Tot de eerste categorie behoort een Jacobus Revius die in 1630 dichtte: “Het zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten (...) maar dit is al geschied, helaas! om mijne zonden.” Van de laatste soort zijn helaas ook voorbeelden te geven, zoals elders in dit blad blijkt.

Naar aanleiding van de verschijning in 2011 van het boek van paus Benedictus XVI, Jesus of Nazareth – Holy Week: From the Entrance into Jerusalem to the Resurrection, ging David Parsons na hoe de Bijbel spreekt over het aandeel van Joden in de dood van de Messias. De toenmalige Paus neemt overigens in zijn boek een liefdevol standpunt in, en pleit het Joodse volk vrij van schuld (red.).